Ο Νίκος Ζέρβας, γράφει για τον απογοητευτικό Ολυμπιακό στον ημιτελικό του Final Four, τον αποκλεισμό που ίσως βάζει τέλος σε έναν κύκλο, την συσπείρωση που απαιτείται για το πρωτάθλημα και τους «ερυθρόλευκους» που αδίκησαν τον εαυτό τους.
Πάει λοιπόν και αυτό… Πέρασε σαν αεράκι που ούτε καν κατάφερε να δροσίσει το καυτό Άμπου Ντάμπι η ευκαιρία του Ολυμπιακού να πατήσει, επιτέλους, στην κορυφή της Ευρωλίγκας. Τέταρτη συνεχόμενη φορά με άδεια χέρια, μόνο που η φετινή είχε όλες τις προϋποθέσεις για να μην αποτύχει. Η Μονακό όμως κατάφερε να τον βάλει για σαράντα λεπτά στον ρυθμό της, να του αποτρέψει να βγάλει στο παρκέ το πραγματικό του πρόσωπο που τον έφερε στην κορυφή της βαθμολογίας και τον βοήθησε να αποκλείσει την Ρεάλ, και προκρίθηκε εμφατικά και δίκαια. Ασφαλώς και η ήττα είναι μέσα στο πρόγραμμα, ασφαλώς και παίζει και ο αντίπαλος και όσο και αν πονάει στον αθλητισμό είναι φυσιολογικό να αποτυγχάνεις και τέσσερις συνεχόμενες φορές.
Αυτό που πονάει ακόμα περισσότερο τους πάντες και πρώτους απ’ όλους τους πρωταγωνιστές και τους φιλάθλους, είναι ότι η εικόνα ήταν κάκιστη. Απογοητευτική. Κατώτερη της περίστασης και του «πρέπει», κάκιστη πνευματικά και σε ανησυχητικό βαθμό με αρκετά ψήγματα ηττοπάθειας πλέον στους αγώνες που κρίνουν μεγάλα πράγματα. Σύμφωνοι, μηδενιστές δεν θα γίνουμε, διότι οι ίδιοι είναι που έφεραν την ομάδα μέχρι εδώ και χάρισαν και φέτος κάποιες πολύ όμορφες μπασκετικά βραδιές. Κανείς δεν τους μειώνει, κανείς δεν αμφισβητεί την αξία τους. Όλοι τους όμως υστέρησαν στην κρίσιμη στιγμή και σκόρπισαν πίκρα σε εκατομμύρια Ολυμπιακούς, που από τον Σεπτέμβριο όπου σταθούν και όπου βρεθούν έλεγαν και παρακαλούσαν για ένα πράγμα: «Την Ευρωλίγκα!». Εξηγήσεις αγωνιστικά υπάρχουν πολλές για το τι είδαμε στον ημιτελικό, αλλά θα σταθώ ελάχιστα σε αυτές.
Η Μονακό ήταν σούπερ διαβασμένη, έκανε κατάθεση ενέργειας σε όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου και δεν έχασε σχεδόν ποτέ την συγκέντρωσή της. Καθοδηγήθηκε μαεστρικά από τον επόμενο μεγάλο-τεράστιο προπονητή της διοργάνωσης, και σίγουρα μεγαλύτερη προσωπικότητα του σύγχρονου ελληνικού μπάσκετ, Βασίλη Σπανούλη και πήρε πράγματα από τους εξαιρετικούς Τζέιμς, Ντιάλο, Μπλόσομγκέιμ και Ζαϊτέ. Στην αντίπερα όχθη ατομικά ο μοναδικός που διακρίθηκε ήταν ο Φουρνιέ, με… ολίγη από Γουίλιαμς-Γκος και Μιλουτίνοφ. Ομαδικά οι δέκα ασίστ για μια ομάδα που είχε μέσο όρο 21 όλη την σεζόν, τα 5/27 τρίποντα, τα 12 χαμένα αμυντικά ριμπάουντ (σ.σ.13 πόντοι από αυτά) και τα 14 λάθη, μιλούν από μόνα τους. Τι περισσότερο να αναφέρεις;
Οι παίκτες πνίγηκαν στο «θέλω» και στο «πρέπει», αδικαιολόγητα δεν μπόρεσαν να το διαχειριστούν και δίπλα τους ο κόουτς Μπαρτζώκας δεν κατάφερε με ο,τι και αν δοκίμασε να αλλάξει την ροή. Υπάρχει φυσικά ευθύνη στο πνευματικό κομμάτι, το 0/4 Final Four είναι «βαρύ», όμως είναι αυτός που οδήγησε την ομάδα μέχρι εκεί. Υπάρχουν ερωτηματικά για την διαχείριση του υλικού, για το ότι δεν τόλμησε το κάτι εξεζητημένο ή ένα απλό PLAN B μπας και αλλάξει η ροή, όμως το να έχουν πέσει πάνω του όλοι σαν τα… κοράκια και να ζητάνε αίμα, είναι ασέβεια και υπερβολή. Υπάρχει μπροστά ένα πρωτάθλημα, οφείλει ο οργανισμός να μαζέψει τα κομμάτια του και να το διεκδικήσει και μετά θα γίνουν από τους ιθύνοντες οι συζητήσεις και θα παρθούν οι αποφάσεις. Ασφαλώς και ξένισε το ότι ο Ολυμπιακός στο -11 και με επτά λεπτά να απομένουν είχε στην πεντάδα του τον Λι που ήρθε στις… καθυστερήσεις τον Φεβρουάριο για συμπλήρωμα. Δεδομένα ο Λαρεντζάκης έχει αδικηθεί και είχε θέση και στον ημιτελικό (σ.σ. προτιμήθηκε ο Ράιτ που δεν έπαιξε) για να αλλάξει τον ρυθμό και την ροή με λίγη από την μπασκετική του… τρέλα.
Είναι απορίας άξιο γιατί δεν δοκιμάστηκε περισσότερο και σε άλλες θέσεις ο Πίτερς που τα έχει καταφέρει και φέτος μια χαρά. Όμως όλα αυτά είναι κρίσεις εκ του αποτελέσματος και όταν όλη σου η σεζόν κρίνεται σε ένα σαραντάλεπτο, είναι φυσιολογικό να στραβώσει κάτι. Το θέμα είναι πιο βαθύ και το πρόβλημα που καλείται να λύσει ο Ολυμπιακός ενόψει του μέλλοντος πολύ σημαντικότερο. Το μοντέλο και το συγκεκριμένο μπάσκετ είναι πανέμορφο και σε πάει μέχρι το Final 4. Εκεί όμως χρειάζεται κάτι διαφορετικό. Το 3/14 του Ολυμπιακού είναι κάκιστο και ταλανίζει σε μεγάλο βαθμό την συνέπεια που έχει. Θα πρέπει λοιπόν να το δει όλος ο οργανισμός κάπως διαφορετικά για να πάρει αυτό που θέλει στο μέλλον. Ή τουλάχιστον να το διεκδικήσει με περισσότερες πιθανότητες, διότι κόντρα στην Μονακό, έμοιαζε ανήμπορος ακόμα και γι’ αυτό.
Η επόμενη μέρα θα έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και οι αλλαγές στο ρόστερ πρέπει να γίνουν ανεξαρτήτως κατάληξης του πρωταθλήματος. Στην τοξικότητα άλλωστε που ζει και βασιλεύει στην Ελλάδα και που μεταφέρθηκε μέχρι και στο Άμπου Ντάμπι με σόου στο ημίχρονο, χειρονομίες στις εξέδρες και συμπεριφορά που δεν συνάδει σε σοβαρή διοργάνωση, δύσκολα ο Ολυμπιακός θα μπορέσει να επιβιώσει και φέτος. Με ή χωρίς Μπαρτζώκα στον πάγκο (σ.σ. δεδομένα θεωρώ πως αυτός θα πάρει την απόφαση και όχι η διοίκηση), το ρόστερ πρέπει να γίνει πιο νέο σε ηλικία και πιο αθλητικό. Και κυρίως με παίκτες προσωπικότητες όπως ο Φουρνιέ. Ηγέτες χρειάζονται τα Final Four, εργάτες η κανονική περίοδος. Δεδομένο αυτό πλέον και δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Οι αυτόφωτοι φέρνουν τις κούπες, οι ετερόφωτοι φτιάχνουν τις καλές ομάδες. Η συνταγή της επιτυχίας θεωρώ πως είναι στο σωστό πάντρεμά τους.
Οι αδελφοί Αγγελόπουλοι έδωσαν τα πάντα και αυτή την σεζόν, εκτόξευσαν το μπάτζετ, έκαναν μεταγραφή με μεγάλο κόστος μέσα στην χρονιά και στήριξαν όπως πάντα όντας δίπλα στην ομάδα με τρόπο που ταιριάζει στην μενταλιτέ και στην νοοτροπία ενός μεγάλου συλλόγου. Δύο παράγοντες-Κύριοι και κοσμήματα για το ευρωπαϊκό μπάσκετ, που έχουν πάρει λιγότερα απ’ όσα αξίζουν, αλλά είναι εδώ και θα συνεχίσουν να παλεύουν. Γι’ αυτό και διαφωνώ με την καταστροφολογία που επικρατεί τις τελευταίες ώρες αν και ήταν αναμενόμενη με τόσο υψηλές προσδοκίες που δίκαια υπήρχαν. Ο Ολυμπιακός είναι εδώ, θα είναι εδώ και δεν τελειώνει ποτέ…
Περισσότερα εν καιρώ και με πιο ήρεμο κεφάλι…
Υ.Γ. Συγκλονιστικός ο κόσμος του Ολυμπιακού. Άγγιξαν τις 4000 και μετέτρεψαν την Etihad Arena σε μικρό ΣΕΦ. Στενοχώρια μόνο γι’ αυτούς και όλους όσοι έχουν ματώσει οικονομικά και στηρίζουν με πραγματική αγάπη και κατανόηση.
Υ.Γ.2: Σάσα Βεζένκοβ είσαι παικταράς και αυτό δεν θα αλλάξει. Οι αποτυχίες μας κάνουν πιο δυνατούς και εσύ έχεις όλα τα χρόνια μπροστά σου.
Υ.Γ.3: Έβαν Φουρνιέ πόσο έλλειπες από τον Ολυμπιακό. Το κλάμα του σπαρακτικό, η συμβουλή του Βασίλη Σπανούλη (σ.σ. και γενικότερα όσα λέει) πολύτιμη και ίσως προφητική για το μέλλον.
Υ.Γ.4: Με τον Βασίλη Σπανούλη και την Μονακό. Γιατί έτσι μας… αρέσει και γιατί δεν γίνεται ο παικταράς Μάικ Τζέιμς να μην πάρει μια Ευρωλίγκα στην καριέρα του.
