Ο Νίκος Ζέρβας, γράφει για την μεγαλειώδη πρόκριση του Ολυμπιακό στο Final Four με break στη Μαδρίτη, το μπάσκετ του Μπαρτζώκα που δικαιώθηκε ξανά, τον επικό αρχηγό, Κώστα Παπανικολάου, την επιτομή της ομάδας που θαμπώνει την Ευρώπη και το μεγάλο ζητούμενο ενόψει Άμπου Ντάμπι.
Στα κλάσματα του δευτερολέπτου που ακολούθησαν από όταν η μπάλα έφυγε από τα χέρια του Αμπάλδε για το σουτ της ολικής ανατροπής, πέρασαν αυτόματα μπροστά από τα μάτια μου οι δύο φάσεις που έχουν «σημαδέψει» την σύγχρονη ιστορία του Ολυμπιακού στα Final Four. Στην αρχή ήταν ο Μίτσιτς το 2022 και ακολούθησε ο Γιούλ το 2023. Όταν η μπάλα χτύπησε χθες βράδυ σίδερο, η σκέψη ήταν αυτόματη: Σημάδι! Δεν γίνεται διάβολε να μπαίνουν όλα από πλευράς αντιπάλου στο τέλος… Λύτρωση, ανακούφιση και τελικός προορισμός. Άμπου Ντάμπι! Εκεί που αξίζει να βρίσκεται ο φετινός Ολυμπιακός, διότι πολύ απλά και κόντρα σε όλους τους εγχώριους αυλοκόλακες που έχουν… λυσσάξει να ανακαλύπτουν τρόπους και μεθόδους για να τον μειώσουν, είναι η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης μέσα στο παρκέ. Και ας μην έχει παίξει ακόμα στο 100% των δυνατοτήτων του… Ποιος ξέρει, μπορεί αυτή τη φορά να φυλάει το καλύτερο για το τέλος.
Απλά, λιτά και περιεκτικά. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο απο την ωμή πραγματικότητα, που παραδέχεται όλη η Ευρώπη. Προπονητές, αντίπαλοι παίκτες και αντίπαλες διοικήσεις. Πιο πρόσφατη, αυτή της Ρεάλ Μαδρίτης, που συνεχάρη με τον πιο θερμό και αντρίκιο τρόπο τους αδελφούς Αγγελόπουλους και τον Γιώργο Μπαρτζώκα για την απόλυτα δίκαιη επικράτηση των «ερυθρόλευκων». Οι ιδιοκτήτες της ΚΑΕ έχουν υπογράψει μια ασύλληπτη επίδοση δέκα συμμετοχών σε Final Four από το 2009 και έπειτα. Έμελλε η τέταρτη συνεχόμενη συμμετοχή στην γιορτή της Ευρωλίγκας, γεγονός μοναδικό για τα ελληνικά δεδομένα, να γίνει στο ίδιο έδαφος όπου ήρθε η πρώτη πριν από 16 χρόνια. Σύμφωνοι, οι πειραιώτες δεν έχουν εκμεταλλευτεί στο έπακρο με περισσότερους τίτλους αυτές τις συμμετοχές. Για κάθε μια ξεχωριστά, υπάρχουν εξηγήσεις και δικαιολογίες, αλλά δεν θα σταθούμε σε αυτές.
Το τρόπαιο είναι αυτό που μένει, τον πρώτο θυμάται περισσότερο η ιστορία. Και φέτος είναι ακόμα πιο φορτική και πιεστική απέναντι στον Ολυμπιακό, διότι φτιάχτηκε 100% γι’ αυτό, με μπάτζετ που συνάδει απόλυτα σε φαβορί και όχι σε απλό διεκδικητή. Το γνωρίζει ολόκληρος ο οργανισμός, πως ενδεχόμενη μη κατάκτηση του τροπαίου στο Άμπου Ντάμπι, όσο άδικο και αν είναι καθώς εκπορεύεται από τις προηγούμενες στο πρόσφατο παρελθόν, θα συνεπάγεται με αποτυχία. Ζουν από την πρώτη… αγωνιστική με αυτό, φαίνεται στα πρόσωπά τους και στην ανακούφιση που υπήρχε χθες. Θα ξεχωρίσουν και θα κάνουν αυτές τις δυο αναγκαίες νίκες ώστε να πατήσουν στο βάθρο, αν την διαχειριστούν καλύτερα ως τις 25 Μαΐου. Αυτή η πίεση και το «πρέπει» άλλωστε, ήταν μαζί με τους πολλούς και σοβαρούς τραυματισμούς, η αιτία που αυτή η ομαδάρα δεν έχει αποδώσει με μεγαλύτερη σταθερότητα και συχνότητα το μπάσκετ που μπορεί. Έφτασε όμως στον τελικό προορισμό με τον δικό της τρόπο, με πίστη στο πλάνο των προπονητών και τους παίκτες και έστω και για λίγο μπορεί να πανηγυρίσει αυτή την πρόκριση.
Όχι μόνο διότι έγινε απέναντι σε ένα τεράστιο μέγεθος όπως η Ρεάλ των έντεκα τροπαίων και των τριών συνεχόμενων τελικών, και μάλιστα μέσα στην Μαδρίτη, αλλά και γιατί δεν είναι λίγο πράγμα να βρίσκεται κάθε χρόνο στην κορυφαία τετράδα. Ο Ολυμπιακός είναι η πιο συνεπής ομάδα της Ευρωλίγκας από την στιγμή που δεν συμμετέχει η ΤΣΣΚΑ Μόσχας και τα έχει καταφέρει και με μικρότερους προϋπολογισμούς, που έκαναν την προσπάθειά και την επιτυχία ακόμα πιο μεγάλη. Τώρα, απλώς πιστοποίησε την ανωτερότητά του, αν και είναι κοινά αποδεκτό πως τα χρήματα δεν φτιάχνουν τις ομάδες, ούτε εγγυώνται την συμμετοχή σε Final Four. Τα παραδείγματα, ακόμα και φέτος, είναι πολλά, οπότε οποιαδήποτε προσπάθεια μείωσης της επιτυχίας, είναι εκ του πονηρού και άστοχη. Ασφαλώς και ορθώς υπάρχουν απαιτήσεις για το τρόπαιο, αλλά το Final 4 είναι μια άλλη ιστορία που θα έχουμε μέρες να αναλύσουμε.
Η άλωση της Μαδρίτης
Τα καλά νέα πριν το τέταρτο παιχνίδι στη Μαδρίτη, άρχισαν μια μέρα νωρίτερα, όταν ο Έβαν Φουρνιέ έβγαζε την προπόνηση χωρίς ιδιαίτερες ενοχλήσεις και δήλωνε «παρών». Συνεχίστηκαν, όσο και αν ακούγεται άκομψο, όταν οι Ντεκ και Ιμπάκα έμεναν εκτός με τραυματισμό. Για μια Ρεάλ που φέτος ήταν από την αρχή κακοφτιαγμένη και με πολύ κοντό σε ποιότητα rotation, έστω και δύο αναπληρωματικοί λιγότεροι, στοιχίζουν. Κόντρα στο ρεύμα, θα πω πως τα καλά νέα συνεχίστηκαν και στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου. Με την ισπανική ομάδα να κάνει επιθετικά το καλύτερό της παιχνίδι στη σειρά, να έχει κάποια στιγμή 8/11 τρίποντα, να δημιουργεί με ευκολία και να εκμεταλλεύεται την κακή άμυνα των παικτών του Μπαρτζώκα, το 47-42 ήταν κολακευτικό και αποτελούσε εφαλτήριο… πρόκρισης. Οι Μαδριλένοι είχαν 14 ασίστ για 5 λάθη στο πρώτο μέρος έναντι 8 για 6 και εκμεταλλεύονταν πλήρως την υπεροχή τους στο «ανοικτό» γήπεδο, με δώδεκα πόντους έναντι τεσσάρων στον αιφνιδιασμό.
Την ίδια ώρα ο Ολυμπιακός είχε 1/6 τρίποντα, τον Βεζένκοβ άποντο, αλλά τον Φουρνιέ αποφασισμένο, τους Γουίλιαμς-Γκος και Πίτερς άξιους συμπαραστάτες και τους Φαλ και Μιλουτίνοφ πιο επιθετικούς προς το καλάθι και συνεπέστατους αμυντικά. Οι δυο τους, νίκησαν κατά κράτος τον Ταβάρες που φορτώθηκε από νωρίς με φάουλ, έκανε το 4ο νωρίς-νωρίς και άνοιξε τον δρόμο, ενώ πριν το ΠΕΝΤΑΚΑΘΡΟ βάσει κανονισμού πέμπτο του πάνω στον Βεζένκοβ, είχε κάνει 2-3 που δεν σφυρίχτηκαν. Όσο για τα φάουλ που κέρδισε ο Ολυμπιακός, ήταν ένα προς ένα ξεκάθαρα και αποτέλεσαν ένα είδους τακτικής της Ρεάλ. Για να μην τελειώσει υπό καλές προϋποθέσεις φάσεις, βρει ρυθμό και κυκλοφορήσει γρήγορα την μπάλα ο αντίπαλος, προτιμούσε πολλές φορές το σκληρό παιχνίδι, και οι φιλοξενούμενοι όντας αυτή τη φορά ψύχραιμοι από την γραμμή (σ.σ. 83%), έμειναν κοντά στο σκορ.
Τα τέσσερα πρώτα λεπτά του τρίτου δεκαλέπτου, επιβεβαίωσαν τα παραπάνω γραφόμενα για την μικρή διαφορά του πρώτου μέρους. Η άμυνα πλέον «δάγκωνε» και είχε καλύτερη συνεννόηση, η μπάλα στην επίθεση άλλαζε συχνότερα χέρια και οι παίκτες είχαν διαρκή κίνηση χωρίς αυτή, με αποτέλεσμα ένα επί μέρους 16-4 σε 4 αγωνιστικά λεπτά, που έκανε το σκορ 51-58… Το πρώτο μήνυμα δόθηκε. Παρά την ανόητη τεχνική ποινή που δέχθηκε ο Γουίλιαμς-Γκος (σ.σ. 4ο φάουλ), ο Ολυμπιακός ολοκλήρωσε το τέταρτο δεκάλεπτο με μόλις ένα λάθος και 7/8 δίποντα, με τον Βεζένκοβ εκτός από τρομερός δημιουργικά (!) να αρχίσει να βρίσκει επαφή με το αντίπαλο καλάθι. Ο Βιλντόσα έδωσε βοήθειες και στις δύο πλευρές του παρκέ και με έξι λεπτά να απομένουν, οι «ερυθρόλευκοι» είχαν υπέρ τους +15, παίζοντας απολαυστικό μπάσκετ.
«Οδηγός» για αυτό το ξέσπασμα, ήταν ο αρχηγός, Κώστας Παπανικολάου. Τα τέσσερα τρίποντα που έβαλε, ήταν μυθικά, σε μια βραδιά καριέρας και μιας ακόμα απόδειξης για την σπουδαιότητα αυτού του παίκτη αγωνιστικά και πνευματικά. Ο τρόπος που πανηγύρισε το τέταρτο, είναι όλη του η καριέρα, αλλά και αυτό που πρεσβεύει ο μπασκετικός Ολυμπιακός! Που βιάστηκε όμως από εκείνο το σημείο και έπειτα να «κλειδώσει» την πρόκριση, παίζοντας με λάθος τρόπο. Αργές και στατικές επιθέσεις, και πολλά λάθη που επέφεραν πολύ εύκολους πόντους στον αντίπαλο. Η ψυχραιμία χάθηκε και λόγω της πίεσης, όμως ήταν εκεί ο Σάσα Βεζένκοβ για να βάλει το τρίποντο της χρονιάς μέχρι τώρα και το πάνω χέρι για την νίκη να μη χαθεί ποτέ. Αυτή η φάση, μαζί με την άμυνα του Γουόκαπ στον αιφνιδιασμό του Γιουλ, ήταν τα κερασάκια στην τούρτα της μεγαλειώδους πρόκρισης.
Και τώρα η κούπα!
Η κόρνα της λήξης του αγώνα, βρήκε άπαντες να πανηγυρίζουν για την δικαίωση της φετινής προσπάθειας, όμως σε αντίθεση με άλλες φορές, οι εκδηλώσεις χαράς δεν κράτησαν για πολύ και είχαν λιγότερη ένταση. Όχι γιατί δεν ήταν κάτι σπουδαίο αυτό που πέτυχαν, αλλά διότι άπαντες έχουν την απαίτηση από τους εαυτούς τους αυτή τη φορά να μην κάνουν βήμα πίσω. «Τελείωσε το δεύτερο από τα τρία κομμάτια της διοργάνωσης και τώρα πάμε για το πιο σημαντικό», ήταν η γεμάτη νόημα ατάκα του Σάσα Βεζένκοβ. Εκτός από την ποιότητα και την προσωπικότητα, ο Ολυμπιακός αυτή τη φορά δεν μπαίνει σε διαδικασία ψυχοφθόρου πέμπτου παιχνιδιού και έχει είκοσι μέρες για να προετοιμαστεί κατάλληλα, να αποθεραπευτούν οι τραυματίες και να σχεδιάσει το πλάνο του, αρχικά για Μονακό ή Μπαρτσελόνα.
Τα παιχνίδια με την ανταγωνιστική και αξιόμαχη ΑΕΚ θα βοηθήσουν προς αυτή την κατεύθυνση, και αν όλα εξελιχθούν ομαλά και άπαντες είναι διαθέσιμοι στην Αραβία, υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να δούμε από τον Ολυμπιακό ένα επιβλητικό αγωνιστικά, Final Four, όπως αυτό του Λονδίνου το 2013. Διαθέτει τον κατάλληλο μαέστρο στην άκρη του πάγκου, την τεχνογνωσία και τα υλικά για να το καταφέρει. Αρκεί να δουλέψει πολύ πάνω στην αποτίναξη της πίεσης και του πρέπει. Φρονώ πως πλην των έτερων συμμετεχόντων, είναι ο μοναδικός αντίπαλος στο δρόμο προς το όνειρο…
Για την ώρα, ραντεβού στο Άμπου Ντάμπι!
Υ.Γ.: Ένα ακόμα Final Four, ένα ακόμα εξαιρετικό και γεμάτο συγκινήσεις ταξίδι όλη την σεζόν, με την σφραγίδα των αδελφών Αγγελόπουλων. Το μεγαλύτερό τους παράσημο όμως, είναι πως συνεχίζουν με το ίδιο μεράκι, σκληρή δουλειά, οικονομική θυσία και την ίδια τρέλα για την ομάδα. Και ΚΥΡΙΩΣ με ήθος, σεβασμό για το άθλημα, για τους αντιπάλους και απέναντι σε όλους όσοι εργάζονται γι’ αυτό. Και αυτό είναι ευλογία για την ομάδα, όσο και αν είναι δύσκολο να το καταλάβουν όσοι απαιτούν μόνο τίτλους…
Υ.Γ.2: Όπως συμβαίνει τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια –με λίγες διακοπές λόγω Covid- είχα την τύχη να περιγράφω ραδιοφωνικά και να καλύπτω δημοσιογραφικά όλα τα ευρωπαϊκά παιχνίδια αυτής της ομάδας. Και λέω τύχη γιατί είναι μοναδικό να ζεις από την 1η αγωνιστική και από πολύ κοντά στα ταξίδια τις χαρές, τις λύπες, τις καλές και τις δύσκολες στιγμές. Σε ομαδικό επίπεδο, σε προσωπικό, αλλά και στο δέσιμο που υπάρχει ανάμεσα στα μέλη της, αλλά και τον κόσμο που την ακολουθούσε πιστά σε όλη την διαδρομή. Καλά να είμαστε και τα καλύτερα έρχονται…
