Ο Νίκος Ζέρβας, γράφει για την ήττα και την κακή εικόνα του Ολυμπιακού στον πρώτο τελικό, την παροιμιώδη αστοχία που στοίχισε, την ψυχολογική κατάσταση της ομάδας που δείχνει… παραδομένη και τα δεδομένα για την συνέχεια, που είναι απαισιόδοξα χωρίς… πλέι μέικερ.
Μπορεί ο τίτλος του άρθρου να φαντάζει σκληρός, όμως η εικόνα του πρώτου τελικού του πρωταθλήματος για τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ, δεν θα μπορούσε να έχει καλύτερη απόδοση. Ταιριάζει μάλιστα με όλη την εξέλιξη της φετινής σεζόν για τους «ερυθρόλευκους», που γαλουχήθηκαν -λανθασμένα- και την περπάτησαν παιχνίδι-παιχνίδι με την φράση «Ευρωλίγκα ή… θάνατος». Φαίνεται λοιπόν, με όλα όσα ακολούθησαν από την προηγούμενη Παρασκευή και έπειτα εκτός παρκέ, στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, στις δηλώσεις και στο πως δεν αντέδρασε ο οργανισμός σε πολλές αφορμές που είχε, πως ο ημιτελικός του Final Four με την Μονακό, αποτέλεσε το κύκνειο άσμα μια προσπάθειας που δεδομένα δεν αξίζει τέτοιο φινάλε.
Η είδηση της απουσίας του Γουίλιαμς-Γκος από τους τελικούς, ουσιαστικά αφαίρεσε και τις τελευταίες πιθανότητες των «ερυθρόλευκων» να διεκδικήσουν το πρωτάθλημα με ορθολογικό τρόπο. Προσοχή, δεν υποστηρίζω πως αν έπαιζε ο Αμερικανός γκαρντ το αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό. Όμως χωρίς τον κορυφαίο του φέτος πλέι μέικερ, ο Ολυμπιακός είχε στο ΟΑΚΑ από τους υπόλοιπους, 7 πόντους με 3/20 σουτ, 6 ασίστ και 7 λάθη. Αυτά ήταν τα πεπραγμένα των Γουόκαπ, Βιλντόσα, Λι και Ντόρσι, που πλαισίωσαν την περιφέρεια της ομάδας. Δεν μπαίνω στην διαδικασία να συγκρίνω με το τι έκαναν οι Γκαρντ, Ναν και Σλούκας, γιατί αρκετή… μελαγχολία μαστίζει τους φίλους των πειραιωτών τις τελευταίες ημέρες. Χωρίς γκαρντ υψηλού επιπέδου, μπάσκετ δεν παίζεται όσο και αν προσπαθήσεις. Και ο Ολυμπιακός ουσιαστικά ούτε καν προσπάθησε…
Παραδομένος ψυχολογικά στην δύνη του Final Four, δεν έβγαλε καν αντίδραση στα απαξιωτικά σχόλια του ιδιοκτήτη του Παναθηναϊκού για… σκούπες, διάλυση και κακές σχέσεις. Οι παίκτες του Γιώργου Μπαρτζώκα δεν έβαζαν τα χέρια τους πάνω στην μπάλα, δεν βουτούσαν για μια κατοχή, έπαιζαν άμυνα με τα μάτια, είχαν κακές συνεννοήσεις και περιστροφές (σ.σ. ακόμα και σε αλλαγές), σε βαθμό που ο αντίπαλος είχε τον χρόνο να ανάψει… τσιγάρο πριν σουτάρει, και γενικότερα έδειχναν σα να μην έχει συμβεί τίποτα ιδιαίτερο λίγες ημέρες πριν. Αυτόματα, απέναντι σε έναν απόλυτα δίκαια νικητή, αλλά όχι κάτι φοβερό και τρομερό από πλευράς εμφάνισης, Παναθηναϊκό, δεν μπόρεσαν ούτε μπασκετικά να αντιπαρατάξουν όλα τα απαραίτητα στοιχεία που δίνουν νίκες σε τέτοια παιχνίδια. Έχουμε και λέμε: 7/26 τρίποντα, τα περισσότερα εκ των οποίων αμαρκάριστα. 50% στα δίποντα και ήττες σε όλες τις επί μέρους πλευρές της στατιστικής.
16-8 από λάθη αντιπάλου, με μόλις δύο περισσότερα σφάλματα, 42-40 σε πόντους μέσα στην ρακέτα (σ.σ. κάποια στιγμή το υπέρ του Ολυμπιακού σκορ ήταν 16-6, δείγμα του πόσο λάθος έπαιξε στην συνέχεια), 13-7 σε πόντους από αιφνιδιασμό και… ισοπαλία σε αυτούς από επιθετικά ριμπάουντ. Με τέσσερις έξτρα κατοχές των «ερυθρόλευκων» από «σκουπίδια». Αριθμοί που φανερώνουν την πνευματική ανετοιμότητα, την έλλειψη συγκέντρωσης, εγωισμού και πολύ φοβάμαι… επαγγελματισμού. Ένα ακόμα σοκαριστικό στατιστικό, είναι οι 34 πόντοι που πήρε ο κόουτς Αταμάν από τους παίκτες του πάγκου, έναντι των μόλις 10 του Ολυμπιακού. Ο Τούρκος προπονητής ρίσκαρε και δικαιώθηκε δίνοντας ρόλο στον Σαμοντούροφ, ο οποίος δυσκόλεψε τον Βεζένκοβ, έδωσε μάχες και βοήθησε, ενώ δεν δίστασε να ρίξει στην μάχη και τον Καλαϊτζάκη στο 34΄. Ο τελευταίος έδωσε δύο κρίσιμα καλάθια, έβγαλε άμυνες και έδωσε ενέργεια.
Την ίδια ώρα, και παρόλο που για πρώτη φορά φέτος σε ντέρμπι τροφοδοτήθηκε με συνέπεια και αξιοποιήθηκε ο πολύ καλος Φαλ, είδαμε να δίνεται ευκαιρία στον εξαφανισμένο και με κάκιστες-αντιεπαγγελματικές δηλώσεις, Ντόρσι και όχι στον Λαρεντζάκη ο οποίος δεδομένα μπορεί να δώσει μια άμυνα, ένα σουτ, και να αλλάξει τον ρυθμό του αγώνα. Ο Φουρνιέ προσπαθούσε αλλά ήταν άστοχος, ο Βεζένκοβ παρά το double-double δεν έγινε παράγοντας του αγώνα και δεν σούταρε καν όταν το ματς κρινόταν στο δεύτερο ημίχρονο, ενώ και ο Μιλουτίνοφ ήταν εκτός κλίματος αγώνα. Μάταια λοιπόν θα μπορούσε να εμφανιστεί κάτι καλύτερο ως εικόνα. Αντιθέτως, αυτό που έρχεται στο μυαλό είναι το ότι με το σκορ 38-34 στο τέλος του ημιχρόνου και με δυο φάουλ να είναι διαθέσιμα, ο Ολυμπιακός δέχθηκε έμμεσο τρίποντο… Αλλά και η προσπάθεια επαναφοράς του Πίτερς στα χέρια του Γιούρτσεβεν…
Όπως αποδείχθηκε, ήταν αδύνατο στον Ολυμπιακό να αλλάξει το τσιπάκι και να εμφανιστεί με το μαχαίρι στα… δόντια για το break στο ΟΑΚΑ. Αυτό που ενοχλεί περισσότερο όμως, είναι η εικόνα. Που δύσκολα θα αλλάξει, λόγω και των συνθηκών που έχουν δημιουργηθεί. Αν δεν μπορέσει μάλιστα να αγωνιστεί και ο Βιλντόσα την Κυριακή, πλέον δεν υπάρχει ούτε υποψία έστω για μια νίκη που θα δώσει λίγο ενδιαφέρον στη σειρά. Όχι επειδή ο Παναθηναϊκός παίζει κάτι το εξαιρετικό, αλλά επειδή ο Ολυμπιακός δείχνει να είναι σε αποσύνθεση. Και ο κόσμος που έχει στηρίξει με κάθε τρόπο και δικαίως νιώθει «άδειος», είναι αυτό που αδυνατεί να δεχθεί και να δικαιολογήσει. Ας γίνει τουλάχιστον μια προσπάθεια που αρμόζει στους φιλάθλους της ομάδας, αλλά και τον ιδρώτα που έχυσαν οι ίδιοι όλη την σεζόν και ανεξαρτήτως αποτελέσματος, να πάρουν όλα τον Ιούνιο τον δρόμο τους… Καλοδεχούμενο ένα… ηλεκτροσόκ από την διοίκηση, πάντως, και πριν το καλοκαίρι…
Υ.Γ.: Έχουν γίνει πολλά λάθη. Αλλά η εικόνα παραίτησης είναι σε μεγάλο βαθμό ανεξήγητη. Και δεν τους αρμόζει. Ο κύκλος δείχνει να έχει κλείσει οριστικά. Το να αδικείς τόσο πολύ τον ίδιο σου τον εαυτό σε κάθε επίπεδο, έχει μόνο μια λέξη: Απογοήτευση…
