Ο Νίκος Ζέρβας, γράφει για την παρουσία του Ολυμπιακού στο Final Four του Άμπου Ντάμπι, τον ημιτελικό-παγίδα με την Μονακό και την δίψα για την κατάκτηση της τέταρτης Ευρωλίγκας που κορυφώνεται στην αποπνικτική ζέστη του Άμπου Ντάμπι.
Οι κόκκοι της άμμου στην κλεψύδρα για το τζάμπολ του δέκατου τέταρτου Final Four του Ολυμπιακού στην Ευρωλίγκα, έχουν αρχίσει και αδειάζουν απελπιστικά. Απομένουν λίγες ώρες, για να μπουν οι «ερυθρόλευκοι» στην μάχη του ημιτελικού απέναντι στην Μονακό του θρύλου τους, Βασίλη Σπανούλη και η προσμονή έχει αγγίξει… κόκκινο. Ενός ολόκληρου οργανισμού που αποτελεί την ομάδα, αλλά και εκατομμύρια φίλων της, που από την αρχή της φετινής σεζόν, θαρρείς και έχουν δύο λέξεις στο ρεπερτόριο των χειλιών: «Σηκώστε το!». Δεν ξέρω αν είναι η προσμονή, η αγωνία ή η υπερβολική ζέστη στο ένα εκ των τεσσάρων Εμιράτων που βρισκόμαστε, όμως σε ένα αγνάντεμα του νου και του ματιού προς την πίστα της Formula 1, «Yas Marina Circuit», λίγο πριν την γραμμή του τερματισμού, αχνοφαίνονται ο Γιώργος Μπαρτζώκας και οι παίκτες του…
Στην τελική ευθεία μιας δύσκολης και επίπονης σεζόν, όπου κατά γενική ομολογία είχαν τις περισσότερες μαεστρικές και θεαματικές στροφές στην κούρσα τους, έχουν δύο ακόμα εμπόδια να πατήσουν στο βάθρο ή αν θέλετε για να κατακτήσουν αυτό που άξιζαν αρκετές φορές στο παρελθόν, αλλά πολλές συγκυρίες, ατυχίες και αβλεψίες τους το στέρησαν. Το τρόπαιο! Η αποστολή στις όχθες του Περσικού κόλπου, ήρθε έχοντας πετύχει την πρώτη αποστολή. Και δεν αναφέρομαι στην πρώτη θέση της κανονικής περιόδου ή την εμφατική πρόκριση απέναντι στην κορυφαία –βάσει κατακτήσεων- ομάδα της Ευρώπης, Ρεάλ Μαδρίτης. Ποια ήταν αυτή; Να είναι άπαντες διαθέσιμοι αγωνιστικά και σωματικά. Είναι ευλογία να φτάνεις στα τελευταία μέτρα της ανηφόρας και να έχεις όλες τις δυνάμεις σου μαζεμένες. Ασφαλώς για τον Μπαρτζώκα και τους συνεργάτες του είναι σπαζοκεφαλιά το ποιος θα μείνει εκτός δωδεκάδας από τον ημιτελικό, όμως πρόχειρα έρχονται στο μυαλό τα Final Four που για διάφορους λόγους δεν έπαιζαν την τελευταία στιγμή παίκτες όπως Βασιλόπουλος, Χάκετ και Λοτζέσκι.
Απομένει μια προπόνηση και μερικές δεκάδες συνεντεύξεις για να περάσουμε, επιτέλους, στη δράση. Πρώτο εμπόδιο η Μονακό, με φόντο τον δέκατο τελικό της ιστορίας του Ολυμπιακού στην διοργάνωση. Ένα ματς-παγίδα, όχι μόνο για τον προφανή λόγο της παρουσίας του Βασίλη Σπανούλη στον πάγκο των Μονεγάσκων, αλλά και γιατί το ταλέντο της συγκεκριμένης ομάδας και την αθλητικότητά της, που ίσως να είναι ο νούμερο ένα κίνδυνος των πειραιωτών. Ο κόουτς Σπανούλης ξέρει αρκετά τον Γιώργο Μπαρτζώκα, όμως σε καμία περίπτωση δεν έχει την εμπειρία του. Το μεγαλύτερο λάθος της ελληνικής ομάδας είναι να βάλει υπερβολικά στο μυαλό της το ποιος κάθεται στην άκρη του αντίπαλου πάγκου. Αν το έχει διαχειριστεί σωστά, έχει λύση σε κάθε πρόβλημα που μπορεί να του βάλει η γαλλική ομάδα και ο ίδιος μπορεί να βρει αρκετά προβλήματα για κάθε της λύση.
Ασφαλώς, «κλειδί» είναι ο περιορισμός του Μάικ Τζέιμς εκτελεστικά και δημιουργικά, αλλά δεν είναι μόνος του, στην τελευταία ίσως ευκαιρία του να πάρει το τρόπαιο. Πρέπει να μην κάνουν ζημιά οι Οκόμπο, Στράζελ και Λόιντ, να περιοριστεί η διαφορετική δράση που προσφέρουν στην φροντ λάιν του αντιπάλου οι Τάις, Παπαγιάννης και Ζαϊτέ, το «κλείδωμα» των δυνατοτήτων του Ντιάλο σε άμυνα και επίθεση, αλλά και να μην μπουν στην εξίσωση παίκτες «εργάτες», όπως οι Μπλόσομγκέιμ και Ταρπέι. Ο Ολυμπιακός διαθέτει περισσότερο ταλέντο και λύσεις, παίκτες που μπορούν να φέρουν σε πέρας την αμυντική αποστολή, να ελέγξουν τον ρυθμό, περισσότερες παραστάσεις, αλλά και πίεση για την πρόκριση στον τελικό. Όχι πως η Μονακό δεν έχει, αλλά σίγουρα είναι πιο ελεγχόμενη. Το να συγκρίνει κανείς τι αντιδράσεις θα υπάρχουν σε περίπτωση ήττες στο ένα και στο άλλο στρατόπεδο, μοιάζει με ουτοπία…
Από όποια πλευρά και αν το δει κανείς πάντως, ο Ολυμπιακός είναι το φαβορί και αυτός που ορίζει τις τύχες της αναμέτρησης. Αρκεί να είναι ο εαυτός του και να παρουσιάσει το παρκέ της «Etihad Arena» το κανονικό του πρόσωπο, με όσο το δυνατόν λιγότερο άγχος, καθαρό μυαλό και πίστη στις τεράστιες δυνατότητες του. Χωρίς να έχει επηρεαστεί θετικά ή αρνητικά από το αποτέλεσμα του πρώτου ημιτελικού, διότι πολύ απλά ο ίδιος δεν ενδιαφέρεται για τον αντίπαλο. Στην παρούσα φάση το μόνο που πρέπει να σκέφτεται, είναι να μπει στον τελικό. Όλα τα άλλα θα τα συζητήσουμε το Σάββατο…
Υ.Γ.: Η επιλογή της διεξαγωγής του Final Four σε μια πόλη που δεν γνωρίζει τι είναι μπάσκετ, με θερμοκρασίες που ξεπερνούν τους 40-42 βαθμούς Κελσίου και σε ένα γήπεδο που είναι στολίδι, αλλά πολύ μικρό για να χωρέσει τις ανάγκες οπαδών όπως του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού και της Φενέρμπαχτσε, είναι σε καθαρά αγωνιστικό κομμάτι λανθασμένη. Τουλάχιστον η φιλοξενία, η ευγένεια των ανθρώπων στο Άμπου Ντάμπι και η πρόθεσή τους να βοηθήσουν όλοι όσοι έχουμε έρθει στο εντελώς… άγνωστο, φτιάχνει αρκετά την διάθεση…
Υ.Γ.2: Αυτό που αξίζετε όσο κανείς άλλος φέτος διεκδικείτε. Μπείτε μέσα, παίξτε το μπάσκετ σας και χαρείτε το. Το πιθανότερο σε αυτή την περίπτωση είναι να το αποδείξετε ξεκάθαρα και να δικαιωθείτε.
