Ο Νίκος Ζέρβας γράφει για τα όσα τραγικά συνέβησαν στο ΣΕΦ στο περιθώριο του δεύτερου τελικού, το πρόβλημα που ακμάζει εδώ και χρόνια, την επιχείρηση-διαστρέβλωση και τις ευθύνες της Πολιτείας που φαίνεται πως για μία ακόμα φορά δεν θέλει να το λύσει.
Ένα ακόμα επεισόδιο μιας φαρσοκωμωδίας που δεν λέει να τελειώσει, υποβαθμίζει την νοημοσύνη και χαλάει την διάθεση όλων όσοι θέλουν να ασχοληθούν με το basketball, εκτυλίχθηκε μπροστά στα μάτια μας στο περιθώριο του δεύτερου τελικού στο ΣΕΦ. Και αν ο πρώτος αγώνας της σειράς ήταν αγωνιστικά, «το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου», ο δεύτερος ήταν ακόμα πιο προβλέψιμος για τα όσα θα γίνουν εξωαγωνιστικά, από το βράδυ της Παρασκευής και έπειτα. Η προαναγγελία της παρουσίας του Δημήτρη Γιαννακόπουλου στο παιχνίδι, με… άγριες -όχι αθλητικές- διαθέσεις, προδίκαζε την τύχη του. Τα όρια όμως αυτή τη φορά… ξεπεράστηκαν. Και ευτυχώς, όσο και αν ακούγεται φαιδρό με τα όσα έγιναν, καταγράφηκαν, ειπώθηκαν και καταγγέλθηκαν, που δεν ζήσαμε και ακόμα χειρότερα.
Και μην απορείτε αν υπάρχουν και χειρότερα. Διότι όσοι πηγαίνουμε στα γήπεδα, είτε για διασκέδαση, είτε για εργασία, τα τελευταία χρόνια αναρωτιόμαστε στην καλύτερη περίπτωση για την ώρα που θα επιστρέψουμε στο σπίτι μας. Και πιστέψτε με, όλο αυτό είναι πολύ κουραστικό και ψυχοφθόρο. Όπως και το να μην μιλάμε για αυτό που αγαπάμε, τους αθλητές, τους προπονητές και το άθλημα γενικότερα. Χθες λοιπόν ήταν μια ακόμα σταγόνα σε ένα ήδη ξεχειλισμένο ποτήρι, καθώς για όσους δεν θέλουν να εθελοτυφλούν, υπάρχει τα τελευταία χρόνια άφθονο υλικό προκλητικών συμπεριφορών, δηλώσεων και απειλών κατά παντός υπευθύνου. Το επικίνδυνο, είναι πως η κοινωνία μας το έχει αποδεχθεί και σε μεγάλο βαθμό και το θεωρεί… νορμάλ.
Όλα αυτά, έχουν γιγαντώσει την αντιπαλότητα, την τοξικότητα και έχουν πάει την κόντρα εκτός παρκέ, με ανεξέλεγκτες προεκτάσεις. Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο να εξισώνονται εμετικά συνθήματα μέρους της κερκίδας, με την συμπεριφορά ενός παράγοντα! Λες και είδαμε για πρώτη φορά σε γήπεδο τέτοιες συμπεριφορές. Λες και δεν έχουν ακουστεί ξανά στο ΟΑΚΑ και, επαναλαμβάνω ΔΥΣΤΥΧΩΣ, σε όλα τα γήπεδα μύδροι για συζύγους αθλητών, ζωντανές ή όχι μητέρες και πολλά άλλα. Λες και πριν από δύο χρόνια δεν έγινε το γήπεδο… καλοκαιρινό με σοβαρές υλικές ζημιές για μια ήττα. Την ίδια ώρα, ο Έργκιν Άταμαν… ξεσπάθωσε για υβριστικό σύνθημα κατά της χώρας του. Και δικαίωμά του που την υπερασπίστηκε και… αδιαφορεί για τις ύβρεις κατά του ίδιου και της ομάδας που εργάζεται. Όμως αλήθεια; Δεν έχει ενημερωθεί για αντίστοιχα περιστατικά στα τουρκικά γήπεδα όταν αγωνίζονται Ελληνικές ομάδες; Είναι δυνατόν από έναν άνθρωπο του αθλητισμού να υπάρχει επιλεκτική ευαισθησία, και να απειλούνται μέχρι και διπλωματικά επεισόδια; Για τον χαρακτηρισμό “μπάσταρδοί”, τι να πρωτοπεί κανείς…
Η ουσία είναι πως ΚΑΙ για το γεγονός πως ένας παράγοντας έχει τέτοια επαναλαμβανόμενα βίαιη συμπεριφορά ΚΑΙ για τα όσα εμετικά ακούγονται και γίνονται στα γήπεδα, οι ευθύνες των θεσμών είναι τρομερές. Και το πρόβλημα δεν πρόκειται να λυθεί όταν καλείς σε συζήτηση το ίδιο το ΠΡΟΒΛΗΜΑ και δεν επιβάλεις νόμους που επιτέλους θα τηρηθούν! Την ώρα μάλιστα που εκκρεμεί αυτόφωρη διαδικασία. Στα μάτια μου, είναι ένα ακόμα «ξεγύμνωμα» της Πολιτείας που ουσιαστικά παραδέχεται πως δεν θα γίνει σύλληψη ποτέ. Παράλληλα, καμία αναβολή δεν θα λύσει το πρόβλημα αν δεν γίνουν τομές, καθώς και την νέα σεζόν το ίδιο θέμα θα υπάρχει. Και ίσως να έχει γιγαντωθεί ακόμα περισσότερο.
Είναι τουλάχιστον ουτοπικό και παιχνίδι με τη νοημοσύνη μας να αναφέρει κάποιος πως θα πρέπει να κρίνεται η δράση και όχι η αντίδραση. Εκτός αν κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν πως όλα άρχισαν τον Ιούνιο του 2025, την στιγμή που μπήκε στο ΣΕΦ ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος για να παρακολουθήσει τον δεύτερο τελικό. Έχουν προηγηθεί ΠΟΛΛΑ δεκατρία χρόνια τώρα, που έβαζαν ολοένα και ένα λιθαράκι στον μύλο της τοξικότητας. Και οι αδελφοί Αγγελόπουλοι, με τις ευθύνες που τους αναλογούν για κάποια πανό που ΕΠΡΕΠΕ να κατέβουν, τις περισσότερες φορές μη θέλοντας να δυναμιτίσουν το κλίμα, αντιδρούσαν, ως όφειλαν, μόνο δια της νομικής οδού. Χωρίς δηλώσεις, επικοινωνία και χωρίς να δυναμιτίζουν το κλίμα. Και έχοντας πληρώσει πολλάκις με αφαιρέσεις βαθμών, και υπέρογκα πρόστιμα επεισόδια που έχουν γίνει στο γήπεδό τους.
Τώρα, αν κάποιοι θέλουν να μας πείσουν πως την τοξικότητα την… ταΐζουν οι ιδιοκτήτες της ΚΑΕ Ολυμπιακός, που για το μεγαλύτερο μέρος των φίλων της ομάδας είναι ιδιαίτερα… σοφτ και χαμηλών τόνων για να διοικήσουν, μάλλον αντιλαμβανόμαστε αλλιώς την πραγματικότητα. Είναι αυτό που ακούν κάθε φορά όταν δεν κερδίζουν ένα τρόπαιο και το «πάτημα» των εσωτερικών εχθρών τους. Οπότε ας μπει ένα τέλος στην διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Τα όσα έγιναν το βράδυ της 1ης Ιουνίου, δίνουν μια χρυσή ευκαιρία να μπει μια τελεία σε όλα! Σε παραβατικές συμπεριφορές παραγόντων, εμετικά συνθήματα, γήπεδα με μπράβους, τοξικότητα, bulling σε διαιτητές και απειλές. Αυτό που κατ’ εξακολούθηση παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια δεν είναι αθλητισμός. Και αν διατηρηθεί σε αυτό το επίπεδο η κατάσταση, κανείς νοήμων δεν αξίζει να ασχολείται…
Υ.Γ.: Με τις δηλώσεις του κ. Βρούτση -και όχι μόνο-, καταλαβαίνει κανείς σε ποιο κόσμο ζουν όσοι έχουν τις τύχες της χώρας και του αθλητισμού. «Ο,τι έγινε, έγινε», ανέφερε σε μια αποστροφή του λόγου του. Μην αναρωτιέστε λοιπόν μετά ποιος τρέφει αυτή την κατάσταση…
